نخستین جشنواره پائیزانه ی شهر بهشت، همزمان با رنگارنگی برگهای پاییزی و آغاز آخرین ماه فصل دل انگیز پاییز، در پارک جنگلی دکتر درستکار بخش پره سر برگزار شد.
از آنجایی که جنگل سرنوشت زیبای سرزمین های شمالی است و مردم این منطقه، همواره رؤیاهای خود را در دل طبیعت جستجو کرده و نفس های خود را مدیون، ضربات قلب تپنده ی جنگل می دانند.
لذا بر آن شدیم تا در فصلی دلربا، زیبایی و رنگ به رنگی این تابلوی بی بدیل آفرینش را با دوستان همدل خود به اشتراک گذاشته و میثاقی از جنس تعهد، در گوش خسته ی درختان راست قامت و سرافراز شهر خود، بخوانیم.
این جشنواره به همت ستاد گردشگری رویداد جهانی 2020 شهرستان رضوانشهر و سرکار خانم بابایی از اعضای خانه کشاورز و با هدف معرفی یکی از مناطق بکر و طبیعی این منطقه، برپا شد و هدف اصلی ما یادآوری اهمیت جنگل در زندگی بشری و ثبت زیبایی های پائیز جنگل با شیوه های گوناگون هنری بود.
تلفیق هنر و طبیعت در هر گوشه ای از پارک به چشم می خورد، ایستگاه های نقاشی آنلاین با حضور هنرمندان آموزشگاه های هنری شهرستان، خطاطی بر روی برگهای پاییزی و نوشتن جملات زیبا و دلنشین بر روی آنها، با هنرمندی استاد کیوان سهرابی و هنرجویان ماهرش، دست سازه های خلاقانه با تم پاییز، اجرای موسیقی زنده و فریاد ساز و آواز و هر چیزی که میتوان گفت از دل طبیعت الهام می گیرد.
در این مراسم باشکوه، در فضایی کاملا طبیعی دوباره در رنگ و لعابی خاص و هنرمندانه در معرض دید مخاطبان قرار می گرفت و عصر پاییزی خاص و متفاوتی را برای همه همراهان مشتاق رقم زد.
در جشنواره پاییزی هفتم آذرماه 1398 شهرستان رضوانشهر، یک اتفاق زیبا هم رقم خورد و آن تجلیل از فرزند دکتر حسن درستکار، نام آشنای جنگل های ایران بود که این پارک هم به نامشان تا ابد به یادگار برای همه مردم این سرزمین، باقی مانده است.
غرفه های نمایشگاهی در جوار یک کوچه ی پاییزی زیبا که ورودی جشنواره بود، تدارک دیده شده و حال و هوای برنامه را دگرگون می کرد، غرفه ی دست سازه های هنری با تم پاییز، عطاری و داروهای گیاهی، محصولات ارگانیک با میوه های فصلی، همه و همه از جذابیت های خاص این جشنواره بود که کاملا هدفمند و مرتبط با برنامه بود و سخنران این برنامه هم مهندس عبدالغفار شجاع، متصدی قدیمی جنگل های این منطقه بود .
از آیتم های خاص این برنامه یکی :
رژه ی کودکان پرچم به دست همراه با ترانه ی سر می بازم، دل می بازم پای این پرچم، فرداها را، من می سازم پای این پرچم …. بود که در آغاز انجام شد و دیگری قاب پایانی برنامه که خواندن سرود ای ای_ایران بصورت دسته جمعی در کنار رودخانه ی هم جوار جنگل انجام شد و برگ ریزان و گل ریزان بر روی آب زیباترش نمود.
حضور دوستداران طبیعت و فرهنگ تا آخرین دقایق برنامه، نشان از علاقمندی مردم به حفظ منابع طبیعی ست و امید ما به افزایش این همراهی هاست که نشان فهم و شعور ملی برای پاسداشت سرمایه های بی جایگزین طبیعت است .
